Goudgraven.nl
Wat is waar...?!
Een dag uit het leven van
Bergafwaarts - Door de Goudgraver
De Schepper heeft een plan voor ons leven. En na jaren van zoeken dacht ik dat ik het plan voor mijn leven zo'n beetje begon te zien. Dat denk ik trouwens nog steeds. Super blij natuurlijk.
In overleg met Hem begon ik stappen te zetten. Want ik kan geen stap zetten zonder Zijn hulp. Dus ik zette kleine stappen in de richting van dat plan. Zoals ik nu denk dat het er ongeveer uit ziet. Ik nam schilderlessen, deed een cursus tekenen en een cursus fotografie. Stuk voor stuk dingen waar ik erg van geniet en energie van krijg.
Binnen no-time had ik er lekker de vaart in, want ook dat past bij mij. Uit een test kwam een tijdje geleden dat ik ondernemend en creatief ben. Een doener. Dus ik ga er vol in.
Punt was natuurlijk om het doel van al die activiteiten in de gaten te houden. God wil graag dat ik mijn talenten inzet voor Hem. Zodat steeds meer mensen een relatie met Hem zullen krijgen. En daar wil ik graag aan meewerken.
Dus ik ging aan het werk. Het zag er prachtig uit, ik was in eerste instantie 'goed bezig'. Vol blijdschap om de aanwijzingen en bemoedigingen die ik kreeg. Er vielen puzzelstukjes op hun plaats. Het ging bijna vanzelf. God zegende het werk dat ik deed. Ik was gelukkig.
Maar na verloop van tijd ging er iets mis. Ik had niet zoveel contact meer met Hem. Als ik bad hoorde ik maar weinig terug voor mijn gevoel.
Ik was er eerlijk gezegd ook niet meer zo erg bij als ik met God sprak. De plannen hielden me bezig. Als ik in de Bijbel las, was ik minder geconcentreerd op wat God tegen me wilde zeggen, en hoe ik Hem beter kon leren kennen. Ik had het druk met het werk voor Hem. Het sloop er in.
Ik ging niet echt meer voor de 'verbinding''.
Ik weet niet of je zelf al een relatie met God hebt, maar als dat zo is dan begrijp je al wat er gebeurde.
Mijn relatie met God ging bergafwaarts. Logisch natuurlijk. In een relatie moet je nu eenmaal tijd steken. Je moet er met je aandacht bij zijn en investeren. En dat was steeds minder mijn focus. Gelovigen noemen dat 'Ik deed het op eigen kracht'.
We vinden dan dat we het best goed doen. Maar we betrekken God er steeds minder bij. We doen het niet meer vanuit de relatie met Hem. We zoeken op andere manieren naar vervulling. Dus ik keek naar mezelf en zag dat het tekenen best goed begon te lukken. Ik kreeg er vertrouwen in. Eindelijk zou ik dan toch weer een beetje mee kunnen doen en wat voorstellen. In de ogen van mensen.
Dat ging natuurlijk mis. Ik werd te moe en had geen inspiratie meer. Kreeg kritiek. En niet op een opbouwende manier. Het raakte me en ik ging er niet meteen mee naar God. Ik begon te twijfelen.
Vreemd hoe dat toch altijd weer werkt. Als je dicht bij God leeft, close bent met Hem, geeft dat rust en zekerheid. Je weet dat je belangrijk bent voor Hem. Dat geeft zelfvertrouwen. Maar als je de relatie met Hem verwaarloost, gaat het na verloop van tijd mis. Je begint te kijken naar wat je voorstelt in de ogen van mensen. Naar wat je doet en kunt. En daar ga je op vertrouwen.
Het lijkt net alsof dat rust en zekerheid geeft. Maar het heeft geen solide basis. Omdat mensen van mening kunnen veranderen. Niet eerlijk kunnen zijn. Of hard. Ze kunnen de relatie verwaarlozen. Of wegvallen omdat ze sterven. Dus het blijft onzeker, hoe je het ook bekijkt. En we weten ook niets zeker over datgene wat we doen en kunnen. Dat kan veranderen, bijvoorbeeld doordat we ziek worden. Of doordat we iets fout doen waardoor onze mogelijkheden wegvallen. En ga zo maar door.
Dus ik was hard aan het werk. In eerste instantie omdat God mijn werk zou kunnen gebruiken om mensen uit te nodigen om een relatie met Hem aan te gaan. Maar ik betrok Hem er steeds minder bij. En vervolgens begon ik het toch wel belangrijk te vinden dat het zou lukken. (In de ogen van mensen.)
En als je daarop gaat focussen, ga je uiteindelijk hoe dan ook plat op je gezicht.
En daar lag ik dus weer. Het kwam me bekend voor. Het was dan ook niet voor het eerst. Het deed even flink pijn want het was een flinke smak. Maar ik knapte er wel van op eerlijk gezegd. Doordat het pijn deed ging ik meteen terug naar God. Want ik ken Hem, Hij is mijn Trooster. Ik huilde bij Hem uit. Vertelde Hem eerlijk wat ik had gedaan. En wat ik niet had gedaan. Hoewel Hij dat natuurlijk al lang wist. Maar het luchtte echt op.
Dat is ook waarom Hij wil dat we 'onze zonden belijden'. Ze zitten ons dan niet meer dwars en blokkeren de relatie niet meer. De rust was dan ook meteen terug. Ik dankte Hem voor ontelbaar veel zegeningen (had ik ook al een tijdje geen aandacht meer aan besteed). En ik praatte weer met Hem over van alles, in plaats van alleen maar te bespreken wat ik voor Hem zou gaan doen.
De gevolgen van mijn acties waren er uiteraard nog wel. Wat je zaait ga je ook oogsten1.
Het mooie plan van God was van lieverlee veranderd in het gebrekkige plan van mijzelf. Want Hij kan alles overzien en ik maar een klein stukje. En overzicht is top-key als je plannen maakt.
Toen ik er nog eens goed naar keek, deed het pijn om te beseffen dat ik me voor niets druk had gemaakt om van alles. De mening van anderen. Wat ze er van zouden vinden. Of het wel 'goed genoeg' zou worden wat ik deed. En of het wel zou lukken.
Wat ben ik blij dat ik weer terug ben! Ik lees weer in Zijn Woord om Hem beter te leren kennen. Zijn liefde vult me opnieuw. De onzekerheid is weg. Als Hij de regie houdt komt het goed. Daar kan ik op vertrouwen. En ik dank voor Zijn open armen die al die tijd op me hebben gewacht2.
(De brokstukken mocht ik houden. Ik houd ze dicht bij de hand zodat ik het niet meer vergeet: God houdt van mij en dat is mijn basis.)
1 Gal. 6:7
2Jes. 65:1,2
